Telkens als ik mijn nichtje zag, dacht ik: ze lijkt toch best veel op een jonge Frida Kahlo … en ik koesterde al langer de wens om haar te schilderen als Frida. In oktober 2024 ging die wens in vervulling en trokken wij er samen een hele dag voor uit. Gewapend met tassen vol kleren, sjaals, sieraden en bloemen voor in het haar gingen wij aan de slag. We hadden er veel plezier in om de verschillende verschijningsvormen van Frida uit te beelden, en maakten een heleboel prachtige foto’s. Hier begon het verhaal achter het schilderij “Feeling Frida”.

Maar nu moesten de mooiste foto’s gebruikt gaan worden als referentie voor schilderijen, zoals die van mijn eigen modellen. Want daar was het uiteindelijk om te doen. Eerst maar eens klein beginnen, met de prachtige rode zijden sjaal. Een kleur waar ik voorheen weinig mee werkte, of dan toch in het geval van olieverf. Ik heb zelfs nog een halve tube cadmium rood over van de kunstacademie, minstens 40 jaar oud! Gelukkig bederft olieverf niet … er is nu weer rijkelijk gebruik van gemaakt.

Na een paar kleine werkjes ben ik begonnen aan het grote werk: 100 x 160 cm. Een verbeelding in volle lengte van mijn nichtje als Frida, kijkend door een schilderijlijst, naar het corset wat aan haar voeten op de grond staat. Aan de kleding en attributen, de rozen in het haar en de grote kralenketting, is er direct de associatie met Frida Kahlo. Je ziet dat er een verwijzing is, maar dat het niet Frida zelf is. Dit is bewust gedaan. De titel, “Feeling Frida”, zegt daar al iets over. Het verhaal achter het schilderij ‘Feeling Frida” gaat over de verbinding van drie vrouwen: Frida, mijn nichtje en ik. Wij hebben overeenkomsten met elkaar; behalve onze drang om ons kunstzinnig te uiten, hebben we ook de rugproblemen met elkaar gemeen. Vandaar het corset, wat ik zelf in mijn jeugd gedragen heb en wat daarnaar verwijst. Wij kunnen elkaar een klein beetje aanvoelen en voelen ons daarin verbonden.